Πόσο γνώριμη της μοναξιάς η έρημος.
Κι η απελπισία του νου, στο βυθό του εγωισμού,
γυμνή από όνειρα να πλέει..
Να χάνεται… Να φεύγει..
Εκείνη την νύχτα,
που το ποτάμι αργά στα πόδια μας κυλούσε
και τα αστέρια, ψιθυριστά μας μιλούσαν..
Δεν σου είπα,
εκείνα που πάντα, πιο βαθιά με πονούσαν..
Θυμάμαι μονάχα πως σε κοιτούσα..
Κι η κόλαση που τώρα αντικρίζω, τότε
του έρωτα έμοιαζε ναναι ο παράδεισος.
Γιατί σ’ αγαπούσα..
Σ’ αγαπούσα τόσο πολύ.
Κι έτσι μέσα μου έμαθε η άβυσσος να ανθίζει.
Κι ας μην γυρίζει ο χρόνος..
Κι ας μην γυρίζουμε εμείς..
Εκεί που οι ψυχές μας έχουνε μείνει,
πάντα παράδεισος, θαναι..
Για να θυμούνται τα σώματα και οι καρδιές να πονάνε..
Anna P…
