Άννα Πάτσου

Ένα χαπάκι αναισθησίας
Ένα χαπάκι αδιαφορίας
Ένα χαπάκι υπεροψίας
και θα είμαι μια χαρά, γιατρέ μου.
Σκέφτομαι μάλιστα
να φτιάξω ένα ωραιότατο κοκτέιλ
με δαύτα και να τα πιω ύστερα, σαν σφηνάκι
μήπως αισθανθώ λιγάκι κι εγώ, όπως οι άλλοι.
Αφού αυτοί, δεν νιώθουν όπως εγώ
ας σταματήσω κι εγώ να είμαι φαντασμένη
ονειροπαρμένη και χαζοευαίσθητη.
Ας βρεθώ λίγο στον κόσμο τους
να δω τα σπουδαία τους έργα
την ατόφια αγάπη, που στις καρδιές τους κρύβουν
και τα γαμημένα ανθρώπινα, όνειρα τους..
- Ορίστε, πάρτα…λέει ο γιατρός.
Άπλωσα το χέρι μου και τα έκλεισα μέσα του σφιχτά.
Κρύος ιδρώτας έλουσε το κορμί μου
βροχή απογοήτευσης, την καρδιά μου μουσκεψε.
Κοίταξα τον γιατρό, τον προσπέρασα
και βρέθηκα στην τουαλέτα.
Άνοιξα τη λεκάνη, της προσέφερα το κοκτέιλ
κι έτσι απλά… τράβηξα το καζανάκι.
Λοιπόν; Ρώτησε ο γιατρός
Ξέρεις κάτι γιατρέ μου;
τώρα που μπορώ να το κάνω, φοβάμαι.
Δεν μπορώ και δεν γουστάρω
φοβάμαι να γίνω σαν αυτούς
Τρέμω στη σκέψη πως ίσως κάποτε, πάψω να ονειρεύομαι.
Άσε που εγώ…
με χαζούς στίχους μπορώ να γιατρεύομαι.
δεν χρειάζομαι χάπια, την τρέλα μου την αγαπώ.
Έτσι φεύγω εγώ, έτσι ζω και πετώ..
Προτιμώ να ‘μαι εγώ κι όπου βγει.
κι αν κάποιες στιγμές η ζωή δεν με πάει
δεν μου ταιριάζει και η μάσκα αυτή.
Ο γιατρός μου κλείνει το μάτι νομίζω
δεν με βλέπει σαν να είμαι τρελή.
πλησιάζει και μου ψιθυρίζει
«Μη φοβάσαι οσο ζεις και υπάρχεις
η ψυχή, δεν αλλάzει μικρή μου..»
Ξαφνικά το ρολόι χτυπάει και πετιέμαι.
Πω-πω! Η τρελή τι βλέπω
και φανταστείτε γιατρό ως τώρα δεν αντέχω
μα ούτε και πήγα ποτε να με δει.
Όνειρο ήτανε……
Anna P... <3