Άννα Πάτσου

Μοναξιάς οράματα..
Νύχτες διάφανες… Ουρανοί σιωπηλοί..
Ώρες από δάκρυ και γέλιο..
Σκαλίζω στην άμμο θλιμμένα ποιήματα
και ψάχνω κοχύλια εκεί που κανένας δεν έψαξε..
Αγάπης κύματα, σε βράχους μοναχικούς χτυπούν
κι ύστερα χάνονται μακριά..
Όταν κοιτώ ένα αστέρι να πέφτει,
ένα όνειρο μέσα μου παίρνει φωτιά..
Καίγομαι..
Μια πορφυρή φωτιά τυλίγει τα πάντα..
Κοιτάζω με μάτια υγρά στον ορίζοντα..
Δεν έμεινε τίποτα..
Γύρω και μέσα μου, κανένα φως..
Σιωπή μονάχα… Οργή.. κι ένας πυκνός, άγριος καπνός..
Ίσως και να μην είμαστε εδώ,
όταν το «Αύριο», που περιμένουμε έρθει..
Ίσως και να μην υπάρχουμε,
όταν πως ζούμε, στ’ αλήθεια πιστέψουμε..
Ας αφήσουμε το φεγγάρι απόψε να μας οδηγήσει..
Ας ακούσουμε μονάχα την καρδιά..
Εκείνη μονάχα ξέρει..
Εκείνη μονάχα μπορεί..
Ακόμα και το μεγαλύτερο λάθος,
σωστό να το κάνει να μοιάζει..
Παράδεισο την Κόλαση, μέσα μας να φαντάζει!..
Anna P…