ΕΣΥ

Μην πιστεύεις,

όσα

βλέπεις και ακούς.

Ξέρεις

Και οι δαίμονες 

με αγγέλους μοιάζουν.
Μάθε,

πίσω απ’ τις λέξεις

να διαβάζεις.

Πίσω από βλέμματα

ουρανό να κοιτάς.

Κι ύστερα

αφουγκράσου τη σιωπή

γυμνή, 

τον άνεμο πως καίει.

Με της ψυχής 

τα μάτια δες. 

Τα μυστικά 

της βροχής, τι φωτιές 

Να διαβάσεις 

τόλμησε

των αστεριών το ποίημα.

Γιατί.. 

θα 'ρθει η στιγμή

που το όνειρο για πάντα

μακριά θα χαθεί.

Και τότε,, 

Δεν θα γνωρίζεις 

Κι ούτε θα υπάρχει 

Κανένας
Κοντά να σου πει 

Αν είσαι..

Ζωντανή η Νεκρή.
         Anna P... 

ΤΗΣ ΘΛΙΨΗΣ

Νύχτωσε
Τρεμοπαίζουν της πολιτείας τα φώτα

Κάποιοι

Τις νύχτες ονειρεύονται ακόμα
καράβια που φεύγουν και χάνονται
σε βαθυγάλαζους ωκεανούς

Δυο δάκρυα κύλησαν στο βυθό τη σιωπής
Τόσες θύμησες, τόσα ταξίδια στο χρόνο

Το τραγούδι του ανέμου
ξένο, απόμακρο και αλλόκοτο φαντάζει

Σαν το αποψινό φεγγάρι
σαν την αποψινή σιωπή

Κάθισα να μετρήσω τ’ άστρα
Και οι αγάπες πέρασαν

Ω θεέ μου!
Πόσο τα μάτια μου με γέλασαν
Ως που να ξυπνήσω… Ως που να γελάσω

Γέρασα!..
Άnna P… 

Ακούστηκε η πόρτα της εισόδου
κι ύστερα βήματα, αργά, αλλά σταθερά
σαν να οδηγούσαν στο ασανσέρ μια θλίψη..
Για μια στιγμή μονάχα,
άναψε το φως του διαδρόμου..
Κι ύστερα πάλι έσβησε..
Το απόλυτο σκοτάδι..
Κάθε βράδυ, την ίδια ώρα
που τα πνεύματα επιστρέφουν στο σπίτι..
Εμείς χανόμαστε,
Σε έναν άλλο κόσμο..
Σε μιαν άλλη διάσταση..
Σε ένα άλλο παρόν..
Μην τυχόν και συναντηθούμε
και τυχαία ανακαλύψουμε..
Πως εδώ και χρόνια..
Κι εμείς νεκροί είμαστε..
Μια οφθαλμαπάτη ο κόσμος που μέσα του ζούμε..
Άραγε οι άγγελοι, θαρρείς ακόμη πώς μας ακούνε;
Γιατί τις νύχτες δαίμονες μονάχα συναντώ..
Δάκρυα πορφυρά, σύννεφα στο χρώμα του έβενου..
Κι ύστερα πάλι βροχή..
Της σιωπής μου τα όνειρα μουσκεύουν..
Εκείνα που χάθηκαν..
Και ποτέ πια… σιμά μου δεν θα επιστρέψουν..
Δεν με νοιάζει, ας μην με πιστέψουν..
Δεν ζω..
Μονάχα βρίσκομαι, εκεί που σαν τώρα πετώ..
Τον εφιάλτη μου βλέπω γυμνό..
Κι ακολουθώ...Ακολουθώ..
Εκείνο στη γη.. που ποτέ δεν θα βρω!..
Anna P… 

ΝΥΧΤΑ ΑΣΕΛΗΝΗ

Νύχτωσε μα δεν φάνηκε απόψε η σελήνη,
άνοιξα το παράθυρο, αστέρια όμως δεν είδα,
με τάφο μοιάζει ανοιχτό της μοναξιάς η κλίνη
κι εγώ με μελλοθάνατο δίχως καμιάν ελπίδα.

Διαβολεμένε έρωτα με τη ματιά του τρόμου,
κάποτε στον παράδεισο, γυμνή μ’ είχες κρατήσει
ένα λουλούδι άνθισε στη μέση τ’ άδειου δρόμου,
μα ‘γω θωρώ την άβυσσο που ‘χει η σιωπή αφήσει.

Του φθινοπώρου το φιλί αισθάνομαι στο στόμα,
έπαψα να ονειρεύομαι πως βρίσκομαι κοντά του
τα δειλινά αιμορραγεί έρμη καρδιά στο χώμα,

βλέπω σκηνές ενός τρελού-εφιαλτικού θανάτου.
Δαίμονες μου ξεσκίζουνε το σώμα ως την ψυχή
Ω! η μελωδία των νεκρών στ’ αυτιά μου πως ηχεί.
       Anna P… 

ΑΝΑΣΑΣ ΧΡΟΝΟΙ

Αιχμαλωτίσαμε τα όνειρα

στα υπόγεια της θλίψης.

Αλυσοδεμένοι πόθοι, σαστισμένα 

μας κοιτάζουν, 

όταν δάκρυα, αδιάφορα κυλάνε

στα νυχτερινά ταξίδια του μυαλού μας.

Ένας ερμαφρόδιτος χειμώνας 

πέρασε απ’ τα κρεβάτια μας, μοναξιά 

στα σεντόνια να χύσει.

Απόγνωση καθρεφτίζεται στα μάτια μας. 

Τα κορμιά μας ξερνάνε αγγίγματα.

Οι νύχτες μυρίζουν θειάφι.

Μια ετοιμοθάνατη άνοιξη αντικρίζουμε

στα λιβάδια του χρόνου.

Δεν έπρεπε να φυλακίσουμε τα όνειρα μας.

Δεν έπρεπε να τιμωρήσουμε «Εμάς».

Τα θέλω δεν πνίγονται.

Σωπαίνουν μόνο.. 

Για λίγο.. Για τόσο λίγο μονάχα.

Γι’ αυτό ακόμη μας στοιχειώνει το τότε.

Γι’ αυτό ακόμη δεν μπορούμε να ξεχάσουμε

το γαμημένο το χθες.

Η Αγάπη θάνατος γίνεται,

όταν ο έρωτας φυλλορροεί προσμονές.

Anna P… 

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ

Τη Σταχτοπούτα αντάμωσα, μακριά απ’ το παλάτι
τσιγαριλίκια κάπνιζε μαζί με την Χιονάτη
Οι νάνοι εξαφανίστηκαν κι οι πρίγκιπες φευγάτοι
τα παραμύθια έκλεψαν ξυπόλυτοι βατράχοι.

Τα ξωτικά πλανέψανε και πήραν τις νεράιδες
και στο παλάτι κόκκινες, πέφτουνε οι νιφάδες.
Μόνο η κακιά βασίλισσα μοιάζει ευτυχισμένη
που την καρδιά του βασιλιά κρατά φυλακισμένη.

Ο άνεμος λυσσομανά και τα πουλιά γρυλίζουν
τα όνειρα που χάθηκαν, ποτέ τους δεν γυρίζουν.
Κι αν η Χιονάτη ένιωσε τον κόσμο να ‘χει χάσει
θα ‘χει ψυχή γαλήνια στης μοναξιάς τα δάση.

Κι η Σταχτοπούτα αν γυρνά, λιώμα και μεθυσμένη
θα βρει έναν παράδεισο που θα την περιμένει.
Οι πρίγκιπες αν χάθηκαν, ίσως φανούν οι Ιππότες
και νιώσουν μες τα χέρια τους, αγάπες νάναι πρώτες!
Anna P… 

Βραδιάζει.
Ο νους μου στο έρεβος πλέει..
Καταπίνω δάκρυα και μασάω θλίψη. 
Τα μάτια επιμένουν να μένουν κλειστά.
Γιατί ποτέ δεν τελειώνει ο γαμημένος ο πόνος;
Γιατί ανθίζουν αγκάθια στους δρόμους του έρωτα;
Τα γιασεμιά στα χέρια μας μαράθηκαν.
Καπνούς τα ρουθούνια εισπνέουν από καμένη ζωή
και τ’ άστρα,
σ’ ουράνιους τάφους σιωπής, δικά μας όνειρα θρηνούν..
- Μα γιατί κλαίω;
Αφού μ’ αγαπούν!..
Anna P… 

ΝΑΥΑΓΙΣΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ

Ναυαγισμένα όνειρα, σε θάλασσες μαβιές

στάξανε απ’ τα χέρια μου παράξενες κραυγές.

Στου χρόνου το τετράδιο, μια κόκκινη γραμμή

τα μάτια μου την άβυσσο κοιτούν απ’ το πρωί.

Αγκάλιασα τη θλίψη μου, λιγάκι πριν χαθώ

τραγούδια στον παράδεισο δεν μ’ έμαθες να πω.

Κι ήρθαν σιμά μου άγγελοι με του έβενου φτερά

κι είπαν πως όλα τέλειωσαν, τα πάντα είναι νεκρά.

Ξυπνήσανε οι θύμησες, τα πόδια αιμορραγούν

ξυπόλητα στην κόλαση τον θάνατο ποθούν.

Τα άνθη μου μαράθηκαν, τα αστέρια πια δεν κλαιν

λίγο πριν τα χαράματα κάηκε η Εδέμ!..

Anna P… 

Μυρίζαμε τις νεραντζιές
μετά από την βροχή,
σ’ ένα σκαλί καθόμασταν
και πίναμε αψέντι.
Κι ούτε π’ αναρωτιόμασταν 
το πώς και το γιατί,
τα μάτια μας αντίκριζαν
έναν παλιό Νοέμβρη!..
Anna P… 

ΚΑΠΟΙΑ ΝΥΧΤΑ

Κάποια νύχτα,

όπως και τότε θα κοιμηθούμε μαζί.

Σε καλοκαιριού κλίνη,

όνειρα θα δούμε να πάλλονται

απ’ τους οργασμούς της σιωπής.

Θα ψιθυρίζουν οι ανάσες μας βροχές

στους λαιμούς μας θα κρύβονται αστέρια.

Δεν θα ‘χουνε τα χέρια μας πληγές,

τα στίγματα απ’ το σώμα μας, 

ο χρόνος θα ‘χει σβήσει.

Και θα κοιτώ τα μάτια σου σαν και τότε,

τότε, που σ’ αντάμωσα πρώτη φορά

και καθώς το βήμα σου ακολουθούσα,

έρωτας ντυνόμουν, στα δειλινά των πόθων.

Κάποια νύχτα,

που δεν θα αναρωτιέμαι τι έφταιξε,

θα σ’ αγαπήσω ξανά..

Δίχως να θυμάμαι πως κάποτε σ’ έχασα..

Δίχως να θυμάμαι, 

πως ήσουν Εσύ, εκείνος που κάποτε,

με πόνεσε τόσο!.. 

Anna P… 

Στην έρημο της ενοχής μας βυθιστήκαμε

Μονάχοι μείναμε σ’ ωκεανούς αρμυρούς

Τα όνειρα είδαμε να κείτονται νεκρά

Της μοναξιάς το μονοπάτι ακολουθήσαμε 

Κι εκείνα τα μικρά κι ανόητα παιδιά

Που κάποτε ανέμελα γελούσαν

Πίσω από ωχρά ηλιοβασιλέματα κρύφτηκαν

Μεγάλωσαν

Ξέχασαν

Κι ύστερα μια για πάντα χάθηκαν μακριά

Τις νύχτες ακούω λύκους να ουρλιάζουν 

Τα πόδια μου σέρνουν αλυσίδες με μνήμες

Δαίμονες πίσω απ’ τα δέντρα στέκονται και κοιτάζουν

Στα αιχμηρά της αγρύπνιας δάση περιπλανιέμαι

Ξεχνάω.. Ξεχνιέμαι

Και θαρρείς πως δεν τρομάζω πια

Δεν φοβάμαι

Ίσως γιατί συνήθισα το ουρλιαχτό και το κλάμα

Κι ας μην ήταν γραφτό να ξυπνάμε μαζί

Μες το σκοτάδι μου, κατοικείς μόνο Εσύ.

Αnna P… 

Κάποτε μας παρέσερνε ο έρωτας.
Πάθος, χορός, μουσική.
Κι ανάβαμε φωτιές πλάι στα κύματα,
κοιτάζοντας τους ορίζοντες των ονείρων μας.
Στων ψυχών τους βυθούς χανόμασταν. 
Όταν,
βλέμματα σε σώματα υγρά,
πύρινες σκιές δημιουργούσαν στο λυκόφως.
Κάποτε, θα επιστρέψουν όσα πιότερο ποθήσαμε
κι η μνήμη θα λυτρωθεί.
Σαν και τότε θα μας παρασύρουν
τα ορμητικά ποτάμια του έρωτα.
Kι εκεί... στην όαση της ελπίδας
θα γκρεμιστούμε αγκαλιασμένοι, Θάνατε!..
Anna P… 

ΠΕΣ ΜΟΥ ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Πες μου ένα παραμύθι,
χάιδεψε μου τα μαλλιά
το μικρό σου κοριτσάκι
δεν μεγάλωσε, σταλιά.

Κράτα με στην αγκαλιά σου
φίλα με, ως το πρωί,
να αρχίσει η ιστορία,
θεέ μου, πάλι, απ' την αρχή.

Δεν σε γνώρισα τυχαία
ήταν πάντοτε γραφτό
σ’ αγαπούσα κι ας μην στο ‘πα
μάτια μου, προτού σε δω.

Ίσως δεν υπάρχουν λύσεις,
οι δρόμοι έχουν γκρεμιστεί
κι η ζωούλα μου τελειώνει
με ένα ποίημα στη βροχή.

Κράτα μονάχα ένα δάκρυ
μέσα στο χέρι σου σφιχτά,
έχει το αίμα, της καρδιάς μου
και μιλάει αληθινά.

Πες μου ένα παραμύθι
να‘ χω, να ονειρευτώ
κι ύστερα στο φως της νύχτας
μια για πάντα θα χαθώ!..
Anna P… 

ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΥΛΟ ΚΟΣΜΟ

Σε μιαν ομίχλη 
από σύννεφα και δάκρυα,
νοσταλγώ Εσένα..

Σαν ανάσα
ακούω το γέλιο σου,
ψίθυρο της σιωπής σου.

Απέναντι μου βρίσκεσαι,
στα μάτια μας
στροβιλίζεται σιωπή.

Είμαι ακόμα εδώ..

Μένω ακίνητη.
Σε έναν άυλο κόσμο,
ζωγραφίζοντας παράδεισους δαιμόνων.

Ακούω το γέλιο σου..

Οι σκιές των θανάτων
πίσω απ’ τα γέλια, χάθηκαν.

Είμαι μόνη!..
Anna P... 

Σκοτεινιασμένος στέκεσαι στου φόβου την όχθη.
Αχόρταγα το αίμα σου ο βάλτος πίνει.
Κόκκινα νούφαρα ονειρεύονται να ήταν τουλίπες
σε έναν ξένο κάμπο, ο ήλιος να λούζει.
Στοιχειώνονται οι έρωτες σαν πλοία βυθισμένα
σε έναν θλιμμένο ωκεανό που ελπίδες καταπίνει.
Μέσα σου κρύβονται σκουριασμένες παγίδες.
Αλήθεια σήμερα… Τι όνειρο είδες;
Anna P… 

ΔΕΝ ΤΟ ΕΛΕΓΧΩ ΠΙΑ

Σκοτάδι πλημμυρίζει το φως μου.
Κατοικεί η θλίψη εντός μου.
Και το ίδιο απαίσιο τραγούδι,
κάθε νύχτα να κλαίει του Ιούλη.
Είναι άνιση μάχη η αγάπη
όσο δίνεσαι χάνεις και κάτι..
Μα τι μένει καρδιά μου αν δεν ζήσεις;
Αν δεν δώσεις; Αν δεν αγαπήσεις;
Δεν το ελέγχω πια.
Anna P… 

ΡΑΓΙΣΜΕΝΟ ΕΙΔΩΛΟ

Γαντζωμένη η δυστυχία 
στις ρυτίδες του χρόνου, 
ξένο, βουβό, απόμακρο 
στέκεται το είδωλο σου.

Ψάχνεις σημάδια ευτυχίας
στις εφηβείας τις ουλές
αναρχικά για να θυμάσαι
πως δεν φοβόσουν ως τα χθες.

Πέφτει η βροχή μες την ψυχή σου,
κρύφτηκε ο ήλιος στον καημό,
έχει παγώσει το όνειρο σου
κι εσύ ρωτάς, «πως θα σωθώ;»

Τι περιμένεις; Κάνε κάτι
κοίτα εσένα μία φορά
μέσα σου είναι η ευτυχία
το ξέρεις τώρα πια καλά.

Άσε το φως απ’ την καρδιά σου,
να ομορφύνει τον καιρό,
κρύψε τον πόνο και το δάκρυ
σε ένα μπαούλο μυστικό.

Βάλε μαζί και ένα γράμμα
για τον παλιό σου εαυτό,
πες του “Αντίο” και “Λυπάμαι”
και ρίχ’ τα στον ωκεανό.

Κράτα μονάχα ότι σε κάνει
ψυχή μου να χαμογελάς,
γιατί την δύναμη του κόσμου
μέσα στα χέρια σου κρατάς!..
Αnna P… 

Ταξιδεύουν οι θύμησες πέρα,
στο βοριά, στο νοτιά, στον αγέρα..

Υγρασία, ρωγμές στο κορμί μου
ήρθε η Άνοιξη, μείνε μαζί μου..

Πλημμυρίζει η θάλασσα με αίμα
των αγγέλων παγώνει το βλέμμα..

Το ρολόι του χρόνου κολλάει
κι η καρδιά σταματά να χτυπάει..

Ταξιδεύουν οι θύμησες πέρα
προς το άπειρο κι όλο πιο πέρα..

Στάζει η λύπη, σιωπή, απουσία
στην ψυχή μου λευκή κιμωλία..

Στοιχειωμένα ποιήματα γράφω
με κραγιόν μοναξιάς υπογράφω..

Και αφήνω στη νύχτα λουλούδια
με τα πρώτα μου αθώα τραγούδια!..
Αnna P… 

ΠΕΛΑΓΑ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ

Γδύθηκα απόψε κι έμεινα
γυμνή από αγάπη
στο άδειο το κρεβάτι μου
φωτιάς οφθαλμαπάτη.

Σ’ έναν καθρέφτη στέκομαι
ποια είμαι; Σε ποια μοιάζω;
μ’ ότι αντικρίζω θλίβομαι
κι ύστερα σκοτεινιάζω.

Τρομάζω όταν με κοιτώ
όλα μου μοιάζουν άδεια
τριγύρω φρίκη- θάνατοι
και στοιχειωμένα βράδια.

Δεν μας ακούν οι ζωντανοί
μήτε κι οι πεθαμένοι
θαρρείς πως δεν σ’ αντάμωσα
‘κείνο το καλοκαίρι.

Στη θλίψη οδηγήσαμε
μοιραία τα βήματα μας
και δυο σκιές γενήκαμε
στα σκοτεινά όνειρα μας.

Γδύθηκα απόψε κι έμεινα
γυμνή από αγάπη
απ’ την καρδιά μου κύλησε
το πορφυρό σου δάκρυ.

Δυο θάλασσες αντάμωσα
μια φορά… θυμάμαι
άνοιξα τα παράθυρα
κι έπαψα να κοιμάμαι.

Πέλαγα αναμνήσεων
και στη γωνιά του δρόμου
τραγούδια λέει ο άνεμος
στη μοναξιά του χρόνου!..
Anna P… 

ΚΟΛΑΣΗ ΜΟΥ

Στέρεψαν οι θάλασσες..
Σκοτείνιασαν οι μέρες μας.. 
Ο ουρανός σημαδεμένος με θλίψη.. 
Η ψυχή φυλακίστηκε στις θύμησες..
Αλυσοδεμένα τα πόδια στον θάνατο..
Δυο ξένοι μείναμε που συναντήθηκαν για λίγο..
Στο ίδιο σώμα..
Στο ίδιο όνειρο..
Σ' έναν σταθμό τυχαία...
Από το παράθυρο της νύχτας αντικρίζω Χιόνι..
Πυκνό, κόκκινο χιόνι..
Σε γη κολασμένων ψυχών κατοικώ..
Εντός μου είσαι..
Μέσα μου καίγεσαι..
Μα εσύ μη μου φοβάσαι..
Μόνο όταν βρέχει... λίγο..
Μονάχα λίγο Να με θυμάσαι!
Anna P… 

Μοναξιάς οράματα..
Νύχτες διάφανες… Ουρανοί σιωπηλοί..
Ώρες από δάκρυ και γέλιο..
Σκαλίζω στην άμμο θλιμμένα ποιήματα
και ψάχνω κοχύλια εκεί που κανένας δεν έψαξε..
Αγάπης κύματα, σε βράχους μοναχικούς χτυπούν
κι ύστερα χάνονται μακριά..
Όταν κοιτώ ένα αστέρι να πέφτει,
ένα όνειρο μέσα μου παίρνει φωτιά..
Καίγομαι..
Μια πορφυρή φωτιά τυλίγει τα πάντα..
Κοιτάζω με μάτια υγρά στον ορίζοντα..
Δεν έμεινε τίποτα..
Γύρω και μέσα μου, κανένα φως..
Σιωπή μονάχα… Οργή.. κι ένας πυκνός, άγριος καπνός..
Ίσως και να μην είμαστε εδώ,
όταν το «Αύριο», που περιμένουμε έρθει..
Ίσως και να μην υπάρχουμε,
όταν πως ζούμε, στ’ αλήθεια πιστέψουμε..
Ας αφήσουμε το φεγγάρι απόψε να μας οδηγήσει..
Ας ακούσουμε μονάχα την καρδιά..
Εκείνη μονάχα ξέρει..
Εκείνη μονάχα μπορεί..
Ακόμα και το μεγαλύτερο λάθος,
σωστό να το κάνει να μοιάζει..
Παράδεισο την Κόλαση, μέσα μας να φαντάζει!..
Anna P… 

Ένα χαπάκι αναισθησίας
Ένα χαπάκι αδιαφορίας
Ένα χαπάκι υπεροψίας
και θα είμαι μια χαρά, γιατρέ μου.
Σκέφτομαι μάλιστα
να φτιάξω ένα ωραιότατο κοκτέιλ
με δαύτα και να τα πιω ύστερα, σαν σφηνάκι
μήπως αισθανθώ λιγάκι κι εγώ, όπως οι άλλοι.
Αφού αυτοί, δεν νιώθουν όπως εγώ
ας σταματήσω κι εγώ να είμαι φαντασμένη
ονειροπαρμένη και χαζοευαίσθητη.
Ας βρεθώ λίγο στον κόσμο τους
να δω τα σπουδαία τους έργα
την ατόφια αγάπη, που στις καρδιές τους κρύβουν
και τα γαμημένα ανθρώπινα, όνειρα τους..
- Ορίστε, πάρτα…λέει ο γιατρός.
Άπλωσα το χέρι μου και τα έκλεισα μέσα του σφιχτά.
Κρύος ιδρώτας έλουσε το κορμί μου
βροχή απογοήτευσης, την καρδιά μου μουσκεψε.
Κοίταξα τον γιατρό, τον προσπέρασα
και βρέθηκα στην τουαλέτα.
Άνοιξα τη λεκάνη, της προσέφερα το κοκτέιλ
κι έτσι απλά… τράβηξα το καζανάκι.
Λοιπόν; Ρώτησε ο γιατρός
Ξέρεις κάτι γιατρέ μου;
τώρα που μπορώ να το κάνω, φοβάμαι.
Δεν μπορώ και δεν γουστάρω
φοβάμαι να γίνω σαν αυτούς
Τρέμω στη σκέψη πως ίσως κάποτε, πάψω να ονειρεύομαι.
Άσε που εγώ…
με χαζούς στίχους μπορώ να γιατρεύομαι.
δεν χρειάζομαι χάπια, την τρέλα μου την αγαπώ.
Έτσι φεύγω εγώ, έτσι ζω και πετώ..
Προτιμώ να ‘μαι εγώ κι όπου βγει.
κι αν κάποιες στιγμές η ζωή δεν με πάει
δεν μου ταιριάζει και η μάσκα αυτή.
Ο γιατρός μου κλείνει το μάτι νομίζω
δεν με βλέπει σαν να είμαι τρελή.
πλησιάζει και μου ψιθυρίζει
«Μη φοβάσαι οσο ζεις και υπάρχεις
η ψυχή, δεν αλλάzει μικρή μου..»
Ξαφνικά το ρολόι χτυπάει και πετιέμαι.
Πω-πω! Η τρελή τι βλέπω
και φανταστείτε γιατρό ως τώρα δεν αντέχω
μα ούτε και πήγα ποτε να με δει.
Όνειρο ήτανε……
Anna P... <3

ΔΕΝ Σ’ ΕΧΩ ΓΝΩΡΙΣΕΙ

Μια ζωή, μια στιγμή
ένα βλέμμα δικό σου, ένα χάδι..
Σε κοιτώ στη βροχή
σαν και τότε, το πρώτο μας βράδυ.

Δεν μιλάς, με κοιτάς
μουσική που γνωρίζω τις νότες
δεν μιλώ, σε κοιτώ
της ψυχής μου σου ανοίγω τις πόρτες.

Είσαι εδώ, σ’ ακουμπώ
ένα γίνομαι μόνο με εσένα
μια κραυγή στη σιωπή
και ταξίδια σε δάση κρυμμένα..

Είσαι εδώ, σ’ αγαπώ
κατοικώ μυστικά στο κορμί σου
μια στιγμή, μια ζωή
τη σκοτώνω για να ‘μαι μαζί σου..

Μια ζωή, μια στιγμή
τη φωτιά σου να νοιώσω στα χείλη
να φανούν ουρανοί
και χαμένα αστέρια του Απρίλη..

Είσαι εδώ, σε κοιτώ
και πεθαίνω που σ’ έχω αγαπήσει
ειν’ γραφτό, ειν’ τρελό
μα στ’ αλήθεια δεν σ’ έχω γνωρίσει.
                              Αnna P… 

ΤΑ ΑΓΚΑΘΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Φιλιά στοιχειωμένα
ερείπια, γυαλιά
ζωή μου θλιμμένη
αγάπη γλυκιά.

Ορίζοντας ξένος
λευκός ουρανός
κιτρίνισε η θάλασσα
με δάκρυα φωτός.

Χειμώνας αδιάφορος
βροχής στεναγμοί
καρδιά μου αδιάβροχη
το τζάμι ριγεί.

Ανθίζει η άνοιξη
σε μάτια υγρά
λουλούδι ο έρωτας
μ’ αγκάθια… φιλιά.
             Anna P… 

ΟΤΙ ΦΕΥΓΕΙ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ

Ότι φεύγει από κοντά σου
πιο πολύ να τ’ αγαπάς
στο μπαούλο της καρδιάς σου
το άγγιγμα του να κρατάς.

Να φυλάξεις όσα πήρες
γέλια- δάκρυα- χαρές,
ήτανε γραφτό να γίνει
στον καθρέφτη σου να λες.

Όλα έπρεπε να γίνουν
μην σκαλίζεις, τα «γιατί».
Ότι αγαπάς να αφήνεις
να πετάξει σ’ άλλη γη.

Κι αν δικό σου μάτια μου ήταν
μην φοβάσαι, θα σε βρει.
Μέσα στ’ άστρα αυτού του κόσμου
η αγάπη πάντα ζει.

Μην ξεχνιέσαι κάθε νύχτα
στα ποτάμια των λυγμών,
κι ας τα δάκρυα να τρέξουν
απ’ τα χέρια των καημών.

Ότι φεύγει από κοντά σου,
πιο πολύ να τ’ αγαπάς.
Ίσως πόνεσε κι εκείνο
κάποτε για να γελάς.

Κοίτα το με ευγνωμοσύνη
σαν τον ήλιο το πρωί.
Κι αν δικό σου, μάτια μου ήταν
κάποτε θα ξαναρθεί!..
Anna P…