Στην έρημο της ενοχής μας βυθιστήκαμε
Μονάχοι μείναμε σ’ ωκεανούς αρμυρούς
Τα όνειρα είδαμε να κείτονται νεκρά
Της μοναξιάς το μονοπάτι ακολουθήσαμε
Κι εκείνα τα μικρά κι ανόητα παιδιά
Που κάποτε ανέμελα γελούσαν
Πίσω από ωχρά ηλιοβασιλέματα κρύφτηκαν
Μεγάλωσαν
Ξέχασαν
Κι ύστερα μια για πάντα χάθηκαν μακριά
Τις νύχτες ακούω λύκους να ουρλιάζουν
Τα πόδια μου σέρνουν αλυσίδες με μνήμες
Δαίμονες πίσω απ’ τα δέντρα στέκονται και κοιτάζουν
Στα αιχμηρά της αγρύπνιας δάση περιπλανιέμαι
Ξεχνάω.. Ξεχνιέμαι
Και θαρρείς πως δεν τρομάζω πια
Δεν φοβάμαι
Ίσως γιατί συνήθισα το ουρλιαχτό και το κλάμα
Κι ας μην ήταν γραφτό να ξυπνάμε μαζί
Μες το σκοτάδι μου, κατοικείς μόνο Εσύ.
Αnna P… 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου