Κάποτε μας παρέσερνε ο έρωτας.
Πάθος, χορός, μουσική.
Κι ανάβαμε φωτιές πλάι στα κύματα,
κοιτάζοντας τους ορίζοντες των ονείρων μας.
Στων ψυχών τους βυθούς χανόμασταν.
Όταν,
βλέμματα σε σώματα υγρά,
πύρινες σκιές δημιουργούσαν στο λυκόφως.
Κάποτε, θα επιστρέψουν όσα πιότερο ποθήσαμε
κι η μνήμη θα λυτρωθεί.
Σαν και τότε θα μας παρασύρουν
τα ορμητικά ποτάμια του έρωτα.
Kι εκεί... στην όαση της ελπίδας
θα γκρεμιστούμε αγκαλιασμένοι, Θάνατε!..
Anna P…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου