ΑΝΑΣΑΣ ΧΡΟΝΟΙ

Αιχμαλωτίσαμε τα όνειρα

στα υπόγεια της θλίψης.

Αλυσοδεμένοι πόθοι, σαστισμένα 

μας κοιτάζουν, 

όταν δάκρυα, αδιάφορα κυλάνε

στα νυχτερινά ταξίδια του μυαλού μας.

Ένας ερμαφρόδιτος χειμώνας 

πέρασε απ’ τα κρεβάτια μας, μοναξιά 

στα σεντόνια να χύσει.

Απόγνωση καθρεφτίζεται στα μάτια μας. 

Τα κορμιά μας ξερνάνε αγγίγματα.

Οι νύχτες μυρίζουν θειάφι.

Μια ετοιμοθάνατη άνοιξη αντικρίζουμε

στα λιβάδια του χρόνου.

Δεν έπρεπε να φυλακίσουμε τα όνειρα μας.

Δεν έπρεπε να τιμωρήσουμε «Εμάς».

Τα θέλω δεν πνίγονται.

Σωπαίνουν μόνο.. 

Για λίγο.. Για τόσο λίγο μονάχα.

Γι’ αυτό ακόμη μας στοιχειώνει το τότε.

Γι’ αυτό ακόμη δεν μπορούμε να ξεχάσουμε

το γαμημένο το χθες.

Η Αγάπη θάνατος γίνεται,

όταν ο έρωτας φυλλορροεί προσμονές.

Anna P…