Άννα Πάτσου

Ακούστηκε η πόρτα της εισόδου
κι ύστερα βήματα, αργά, αλλά σταθερά
σαν να οδηγούσαν στο ασανσέρ μια θλίψη..
Για μια στιγμή μονάχα,
άναψε το φως του διαδρόμου..
Κι ύστερα πάλι έσβησε..
Το απόλυτο σκοτάδι..
Κάθε βράδυ, την ίδια ώρα
που τα πνεύματα επιστρέφουν στο σπίτι..
Εμείς χανόμαστε,
Σε έναν άλλο κόσμο..
Σε μιαν άλλη διάσταση..
Σε ένα άλλο παρόν..
Μην τυχόν και συναντηθούμε
και τυχαία ανακαλύψουμε..
Πως εδώ και χρόνια..
Κι εμείς νεκροί είμαστε..
Μια οφθαλμαπάτη ο κόσμος που μέσα του ζούμε..
Άραγε οι άγγελοι, θαρρείς ακόμη πώς μας ακούνε;
Γιατί τις νύχτες δαίμονες μονάχα συναντώ..
Δάκρυα πορφυρά, σύννεφα στο χρώμα του έβενου..
Κι ύστερα πάλι βροχή..
Της σιωπής μου τα όνειρα μουσκεύουν..
Εκείνα που χάθηκαν..
Και ποτέ πια… σιμά μου δεν θα επιστρέψουν..
Δεν με νοιάζει, ας μην με πιστέψουν..
Δεν ζω..
Μονάχα βρίσκομαι, εκεί που σαν τώρα πετώ..
Τον εφιάλτη μου βλέπω γυμνό..
Κι ακολουθώ...Ακολουθώ..
Εκείνο στη γη.. που ποτέ δεν θα βρω!..
Anna P…